تأثیر بهبود تقارن در تحمل وزن بر ثبات پاسچر در بیماران همی پارزی

هدف: اختلال در کنترل پاسچر به عنوان مهمترین عامل زمین خوردن در افراد همی پارزی به دنبال سکته مغزی شناخته شده است. یکی از مشخصات بارز عدم تعادل پاسچرال در این بیماران، عدم تقارن در تحمل وزن روی اندام تحتانی است. هدف این مطالعه بررسی تأثیر بهبود تقارن از طریق مداخلات درمانی بر ثبات پاسچر در بیماران همی پارزی بود. روش بررسی: در این مطالعه شبه تجربی که از نوع قبل و بعد می باشد، 27 بیمار همی پارزی به روش در دسترس و ساده از بین بیماران همی پارزی مراجعه کننده به درمانگاه اعصاب بیمارستان حضرت رسول انتخاب شدند. جهت ارزیابی انحراف پاسچرال از بیماران خواسته شد با چشمان باز و بسته روی صفحات نیرو بایستند. ارزیابی ها شامل اندازه گیری شاخص عدم تقارن، ریشه دوم میانگین (rms) نوسان مرکز فشار و rms سرعت نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال بود. در مرحله بعد در حالی که یک کفی 10 میلی متری زیر پای غیردرگیر بیمار قرار داده شده بود، ارزیابی های اولیه تکرار شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس برای اندازه گیریهای مکرر استفاده شد. یافته ها: تأثیر خالص کفی بر شاخص عدم تقارن معنی دار بود (p<0/0001). کفی و حالت بینایی تعاملی با یکدیگر نداشته و تأثیر خالص کفی بر شاخصه های ثبات پاسچر معنی دار نبود (مقدار احتمال برای rms نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال به ترتیب p=0/186 و p=0/245 و برای rms سرعت نوسان مرکز فشار در صفحات فرونتال و ساژیتال به ترتیب p=0/259 و p=0/342 بدست آمد). نتیجه گیری: قراردادن کفی با مایل نمودن مرکز گرانش به سمت خط وسط بدن، باعث بهبود تقارن می شود. با توجه به این که بهبود تقارن باعث کاهش بی ثباتی پاسچرال نگردید، تحمل وزن نامتقارن نمی تواند عامل اصلی بی ثباتی پاسچرال باشد. لذا درصورت تأیید این مطلب در مطالعات دیگر و بدون محدودیت های این تحقیق، بهبود تقارن نباید هدف اصلی برنامه های توانبخشی باشد که به دنبال بهبود تعادل ایستاده هستند.